دستو پا زدن

آنقدر راه رفته ام که کناره های پایم تاول زده اند ، افاقه نکرده است انگار ، هنوز باید راه بروم هنوز باید ساییده شوم ، هنوز باید تکیه ایی گوشه ایی مانده باشد ، این حجم از انسان فرو می ریزد وقتی... نمی شود به این سادگی همه تکه هایش را پیدا کرد

خسته ام ؟ درد دارم ؟ نمی دانم ، حس نمی کنم انگار

سکوت مطلق

روشنایی سیگار

من به تنهایی خو گرفته ام یا تنهایی به من ؟

صدای نفس های خودم را که می شنوم می ترسم و این شروع یک فهمیدن تلخ است

اشک می ریزم و فکر می کنم چقدر دیگر باید بگذرد

کسی که از ابتدا این خط را برایم رسم کرده ، فکر اینجایش را کرده بود ؟

من با این حجم اندوم چی می توانم بکنم ؟

دستم را می کشم پاکت را پیدا می کنم و سیگاری دیگر

شیف دلیت ما آدم ها کجایمان تعبیه شده ؟

احساس حماقتی عجیب می کنم و اشک هایم سیل می شوند

می توانی نباشی ؟

باید بتوانم ، باید

آرامت می کنم ، آنقدر که فکرهایت یک روزی مسخره ترین کمدی دنیا شوند

تو لیاقت بهترین ها را داری

من سد رسیدنت نخواهم شد

عشقم را خاک می کنم

نه! مراسم نمی خواهم ، با خودم که بمانم همی چیز سریعتر می گذرد

معجون زمان آرامت می کند و من از آن بالا کیف می کنم وقتی لبخند می زنی و چشم هایت برق می زند

کافی است نباشم