Close your eyes

تو نمی فهمی

هر چقدر که برایت از تاریکیه این راه بگویم

هرچقدر هم که برایت از پک های عمیقِ منجرب به خون ریزی بگویم

خودت باید تکان های پر التهاب آن حجم مچاله شده زیر پتو را تجربه کنی

خودت باید یک بار محض آرام کردن لرزهایت خودت را سفت بچسبی

خودت باید بارها از صدای کوبش قلبت ترسیده باشی

خودت باید از سردی لحن حرفی سوخته باشی

خودت باید بدانی برای فهمیدن تمام اینها چقدر باید فرسوده باشی

پس چشم هایت را روی روشنی چشم ها ببند

Damn

تو کورِ راهی ، تمام نورهای جهان در تو خاموش می شوند

تو قاتل به کمین نشسته ی عابران کوچه ی صبحی

یادت هست ؟ راه دستانش در تو خاموش شدند و زمانی که بی خداییش را از تو فریاد می کرد ؟

چه صبورانه به انتظار نشستی

چه صبورانه ای دل

این نگاه خزنده ، رویشت را به کمین نشسته است ، امید این زن ترسا در تو فرو می ریزد

بی خداییم را بیاگن

مرا به نام ها بخوان ، مانند شش ابلیس که در درون به نام ها خوانده می شوند

مرا از من به درآ

من...

نیم من...

هیچ من...

آه

تو خاموشی و هر آنچه بخواهی می کنی

لعنت بر این خاموشی

So far

من زنی هستم در آستانه ی فصلی سرد

زمستان آلوده ، برف نشان

خورشید را به خانه ی من گذاری نیست

لبخندت را خاطر نشان نباش ، آستانه های پرواز صد بار دورتر از دستان یخ زده ی منند

Anguish

دستش روی سینه اش می لغزد ، نفسگیر است این درد 

می چکد ، چیزی به سان اشک ، به رنگ خون

ترک ترک می شود

چه همه خسته است از این همه ویران شدن ها

به خود می پیچد ، چشم هایش را می بندد

شاید ..... میمیرد