یاد

کسی جایی نوشته بود که سردی را به سرما اعتنایی نیست . به خودم نگریستم که پر بودم از سرمای متولدین زمستان و تنهایی های بلورین روزهای برفی و یادم آمد که چطور آرام آرام رسیدم به بهارتو؛  کنار روزهایت نشستم ، تازه شدم ، خورشید در دلم گردشی کرد و یخ ها آب شدند ، در روزهای زندگی ات جاری شدم ، هر شب کنارت مردم و هر صبح در دست هایت متولد شدم.

یک زن زمستانی با تفکرات خاص متولدین این فصل  و نگاه سیاه و سفید به دنیا ، جانی دوباه گرفت و دست هایش حرارت رنگ ها را لمس کردند و دل بست به آبی فیروزه ایی و بنفش اغوانی...این روزها به درون خودم که نگاه می کنم زنی می بینم که تنها و تنها یک زن است یک زن به سن خودش نه یک دختر جوان نه یک خانم میانسال

چقدر به دست های تو بدهکارم به چشم هایت به حرف هایت...