ابله واقعی کیست ؟

یک وقت هایی آدم خودش را می زند به نفهمی و آنقدر خوب نقش را بازی می کند که آدم های دورو بر هوا برشان می دارد که خیلی باهوشند یا زیرکند یا نمی دانم هر چه صفت برای آدم های آی کیو بالا هست.

بعد توی این گیرودار است که وقتی آن ها مشغول چیدمان نقشه هاشان هستند تو یک چایی برای خودت می ریزی و دو قطری آب لیمو تویش می چکانی و با نبات نوش جان می کنی ، هر چند گاهی آن وسط مسط ها که درگیری اعصابت خورد می شود از اینکه انقدر آدم ها می توانند پست و سواستفاده گر باشند ولی در کل تو اعصابت راحت تر است چون آنکس که می داند تویی.

راستی چرا آدم ها به خودشان اجازه می دهند دیگران را انقدر ابله فرض کنند ؟ به هیچ وجه توی کتم نمی رود این رفتار ، این از بالا نگاه کردن ها و بازی در آوردن ها بعضی ها هم که قربانشان بشوم کلا توی کار داستان و رمانند.

کاش جرات صادق بودن داشتیم ، کاش پشت نقاب نقش هایمان قایم نمی شدیم .

روزگار غریبی است نازنین....