Deprived

 

دردی است که رسوخ می کند

نرم نرم

گزنده

دیووانه ایی که رسیده است به خوش صداترین نوای هستی

و دیوانه ی دیگری که از پشت میله ها دست دراز کرده است و تصویر می چیند از آینه های هر روز

..

شبی در خواب دستی نوازشی داشت ، مسیح وار

صبح فردا سر از بالش هر روز برداشت ، دمی اما نبود که مسیحایی باشد

آرام آرام ترک بر می دارد

شاید عمیق ترین نگاه ، نگاه به دور ، به دوری پر از هیچ ، دوری پر از دوری

یاسمنی گوشه ی لبخندی رویده است که هیچ گاه دیگر توان چیدنش را ندارد

که بوسه ایی شاید یا دست بیداری شاید

خاکستر می بارد از آسمان هر روز

آخ...