روزهای متمادی در این فکرم که چرا تمام راه ها در دو حرف کوچک گم می شوند ، که چرا امواج دریا در ذهنم اینقدر خشمگینند که چرا پاروهای به ساحل رسیده شکسته اند، که چرا فانوسکانه لبخند در دوراهی لبانم افسوس می شوند.
حس نماندنم را تنگ در آغوش می کشم و آرام آرام تکان می خورم ، شاید که آرام بگیرد این همه آهنگ رفتن.
.
.
.
خودم رو گول می زنم ، روزهاست که تمام حس بودنم را بالا آورده ام.
No comments:
Post a Comment