سی لا سل فا می ر دو

وقتی جوانتر بودم و هنوز دختر خانه ی پدر ، همیشه این جملات را از مادر و پدر گرام می شنیدم " صداشو اونقد کم کن که فقط خودت بشنوی" ، " این چیه آخه اینم شد آهنگ آخه ؟ " ، " درو ببند یا اونو کم کن ". 

خلاصه که موسیقی و بهتر بگویم موسیقیِ مورد علاقه ی من به این شکل مورد استقبال خانواده قرار می گرفت و خوب دیگر لازم نیست بگویم که نواختن ساز مورد علاقه ام که دیگر رویا بود.

خوب امروز بعد از گذشت سال ها ، کنار سازی که از عزیزم هدیه گرفته ام نشسته ام و امشب برای اولین بار به صورت اصولی تمرین را شروع کرده ام. 

می دانستم به همین خوبی خواهد بود ، هرچند هنوز اول راه است و شاید همه اش از سر ذوق و شوق ابتدای راه باشد ، اما حس بسیار خوبی دارم.

می گوید باید جشن بگیریم :)