روز های یک زن زمستانی

وقتی دلم بگیرد دلم را بر می دارم می روم کنار پنجره ، گاهی سیگاری می گرانم و چشم هایم را می دهم به آسمان . بغض های بسیاری را باز هم فرو می دهم و پک عمیقی می زنم.

دلم که می گیرد انگار دنیا کوچک می شود ، اکسیژن کم می آید و هوا گرم می شود. آدم های دنیایم را به خط می کنم و به تعداد اشک هایی که برایشان نریخته ام خطی روی دیواره ی دلم می کشم.

سخت می شود نفس کشید

سخت می شود

همه چیز سخت می شود....

لعنت به عصرهای جمعه